‘Het park is niet slechts een optelsom van attracties, maar vooral een plaats die een gevoel van vrijheid geeft, waar naast intieme plekken heel grote ruimtes zijn, waar je in het gras naar de wolken kunt staren.’ Ruimtelijk vertaalde dat zich naar een helder raamwerk, gestoeld op functionele overwegingen en de bestaande landschappelijke ondergrond, met een meer informele en wisselende invulling. Het park was zo geen curieus incident in de stad, maar een stedelijk bouwwerk op zichzelf, nauw verbonden met het weefsel van straten, kanalen en pleinen rondom. Niet alleen fysiek was het park gekoppeld met de stad, ook het ontwerprepertoire sloot aan bij dat van de grote Franse parkentraditie: een belangrijke rol was weggelegd voor afwerking en perspectief. Het raamwerk bestond uit een assenkruis en een hoge wal, die het gehele terrein omvatte en het verkeerslawaai van de Route périphérique weerde. Een wandeling over de omwalling zou steeds wisselende uitzichten over het park bieden en de kans geven de meest opmerkelijke elementen als kassen en een piramide van bovenaf te bezien. De onderdelen van het park concentreerden de ontwerpers in programmatisch geclusterde zones, evenwijdig aan de assen, zodat ruimte overbleef voor open weiden en waterpartijen.