In de eerste plannen voor het park trachtten de ontwerpers zo veel mogelijk uitdrukking te geven aan het oorspronkelijke karakter van het gebied, wat resulteerde in een overwegend lege ruimte met accenten gebaseerd op het bestaande kavelpatroon. Het leverde een degelijk maar weinig uitgesproken ontwerp op, dat niet veel instemming vond bij het begeleidende planteam. Het bureau vertelt in 1985: ‘We wilden iets introduceren dat het hele proces op een ander been zette en dat was de “intuïtieve stap.’ De angst elementen toe te passen die niet direct te relateren waren aan de landschappelijke ondergrond verdween. Het raamwerk bleef wellicht strak – twee vierkanten omzoomd door bomen – maar daarbinnen ontstond een vrij spel van verschillende bestaande en nieuwe los in het park gesitueerde ruimtelijke elementen. Waarschijnlijk onder invloed van de werkzaamheden in Park Groeneveld werd diagonaal door het park een slingerend pad gelegd dat een dwalende beweging mogelijk maakte.