In Zevenkamp besloten de ontwerpers de Ommoordse Tocht, die van oost naar west de wijk doorsneed, na het opspuiten van de bouwlocatie opnieuw uit te graven, drastisch te verbreden en als bepalend voor de kavelrichting te hanteren. Haaks op deze structuur werden 2,60 meter hoge imitatiedijken met strakke populierenlanen gerealiseerd. Deze wonderlijke structuren, nutteloos want zonder waterkerende functie, doorsnijden de wijk van noord naar zuid en verbinden twee kleinere wijkparken en het 1700 meter lange stadsdeelpark, het Wollefoppenpark, met elkaar.

In tegenstelling tot het gecultiveerde groen in de wijk heeft het Wollefoppenpark het informele karakter van een stadsrand, met verschillend gebruik en inrichting van het landschap: weidepark, bospark, sportvelden, natuurtuin, manege en een volkstuinencomplex. Open en gesloten ruimten met een sterk wisselende sfeer volgen elkaar op. Bestaande boerenbedrijven zijn behouden en opgenomen in het park. Samenhang wordt verkregen door lange lanen met elk een eigen boomsoort die de verspringing van de wijkrand herhalen en een stelsel van sloten en rechthoekige bassins, op drie verschillende bemalingsniveaus.