De verbreding van het kanaal gaat gepaard met het verleggen van de oostelijke dijk. Binnen deze dijk lagen bunkers van de negentiende-eeuwse militaire verdedigingslinie en een rijksmonument, de Nieuwe Hollandse Waterlinie, verscholen in de landvorm. Deze militaire verdedigingslinie bestond uit een reeks bunkers, schuilplaatsen en forten die zich van noord naar zuid over het hele land uitstrekten. Tussen deze bunkers vormde een netwerk van akkers, dijken en waterwerken een brede strook land die geheel onder water kon worden gezet, waardoor eventuele vijanden uit het oosten het westen van het land niet konden binnendringen. Tot op de dag van vandaag is de verdedigingslinie vrijwel geheel intact gebleven. Het verwijderen van deze bunkers zou de continuïteit van de verdedigingslinie hebben aangetast en daarmee een precedent hebben geschapen. Het eenvoudigweg verplaatsen van deze objecten zou worden beschouwd als het vervalsen van de geschiedenis. Daarom moeten de objecten op een zodanige manier worden opgesteld dat duidelijk blijkt dat ze zijn verplaatst. Ze werden zorgvuldig verplaatst, verdraaid en gedraaid. Door deze maatregelen wordt de verbreding van het kanaal een leesbaar onderdeel van de geschiedenis van het landschap. De kazematten blijven als ‘Objets Trouvés’ langs het kanaal staan en vormen een museaal landschap van de recente geschiedenis.